Tatacoa woestijn-San Agustin
Bij het opstaan blijken we te hebben overnacht in het La Cabrera Hotel Boutique. Een bijzonder fraai en bescheiden zakenhotel dat is gevestigd in Neiva, op 5 minuten lopen van de commerciële wijk. Snachts erg stil en in de morgen beginnen de activiteiten. Het ontbijt is er zo een dat bord voor bord wordt gebracht en er geen keuze is, maar het smaakt prima.
Om acht uur gaan we op weg richting de woestijn. We merken dat we nu minder hoog zitten want het is hier een stuk warmer. Onderweg weer een politiecontrole. Je ziet hier in dit land veel politie. Ik ga toch maar eens vragen waarom dat is. De controle vindt plaats aan de deur van de chauffeur. Na amper een kwartier gereden te hebben weer een controle maar nu van het leger. 3 bewapende militairen met helm en de rest staan naast de bus. Twee stappen naar binnen. Stoer kijken ze naar ons als passagiers, maar het blijven jongenskoppies van 18 jaar. Zo’n geval van uniform waar ga je met de jongen naar toe. Als ze na het beschouwen klaar zijn, zwaaien ze ons gedag. Ik breek.
Na verloop van tijd naderen we de place to be. Als we uitstappen voelen we de hitte. We gaan op ontdekking in de indrukwekkende Tatacoa woestijn. De woestijn heeft een oppervlakte van 300 km2 en herbergt unieke rotsformaties, diverse fossielen en een bijzondere fauna. Onder leiding van een gids maken we een wandeling van 1 km. Maar natuurlijk stoppen we regelmatig om de dingen die de gids plukt of uitlegt. Bijvoorbeeld een klein cactus bolletje van een cm dat hij met een stokje pakt. Raak je een stekel aan dat stijgt of daalt afhankelijk van de persoon zo erg dat je hart ermee stopt. Niemand die het wil proberen. En er zijn meer van dat soort gevaren. We proeven vruchtjes die alleen zin hebben voor mannen. Gelet op de gemiddelde leeftijd een zinloost experiment.
We kijken onze ogen uit wat hier de natuur betreft. Een woestijn ontstaan door erosie. De grond voelt bros aan.
Wanneer we klaar zijn smeren we de gortdroog geworden kelen. Er zitten 2 ara’s in het openlucht barretje die gek zijn chips. Het is een leuk gezicht hoe zo’n chipje in tact blijft in de klauw en ze er stukjes vanaf bijten zonder dat het meteen in stukken valt op de grond.
We rijden verder en lunchen in een restaurant aan een brede zeer snelstromende rivier. Met nog twee stops onderweg voor wat foto momenten rijden we naar onze eindbestemming. We gaan weer omhoog dus wordt het weer frisser. De stalletjes onderweg hebben lekker uitziend broodjes maar ze tikken toch wel het beschuitgehalte aan. Rond 20.00 uur komen we aan in een leuk terrashotel in San Augustin. We hebben geen zin meer in eten en duiken het barretje in dat om 21.30 uur al dicht gaat. Die willen zeker niets verdienen. Het geeft mij de kans om wat vroeger het verslagje te schrijven.
Overigens jullie reacties lezen we met plezier dat je het maar weet. Zowel onder het verslag of via de apps.